Эмпатычны вектар у беларускім рамане канца XX ст.

Abstract

Дынаміка змястоўнай формы рамана канца ХХ ст. выяўляецца ў наватарскіх праблемна-тэматычных характарыстыках, адметнай філасофскай канцэпцыі, імкненні уключыць чытача ў працэс мастацкай рэфлексіі. Увага найперш скіравана на галоўнага героя, якому перададзена шмат з аўтарскага светабачання і які выступае тыповым прадстаўніком свайго часу і свайго пакалення. Псіхалагічны партрэт паказваецца праз зварот да падсвядомасці героя, у прыватнасці, Алесь Асіпенка і Аркадзь Марціновіч па-мастацку даследуюць феномен страху. У псіхалагічным рэчышчы пісьменнікі вытлумачваюць як маральна-этычнае развіццё асобы, так і вызначальныя грамадскія працэсы.