Сімволіка і рытуальныя функцыі храма ў беларускай народнай медыцыне

Abstract

Разглядаецца семіятычны статус храма ў беларускай традыцыйнай карціне свету, яго роля ў лекавальных рытуалах аграрнай (фальклорнай) супольнасці. Прыходзім да высновы, што ў беларускім традыцыйным грамадстве храм, як прасторавая зона, прыналежная да сферы “sacrum”увасабляў сабой міфалагічны Цэнтр свету і актыўна выкарыстоўваўся ў магічных аперацыях, заснаваных на камунікацыі людзей з вышэйшымі, сакральнымі сіламі, што далёка не заўсёды адпавядала ўласна хрысціянскаму прызначэнню культавай пабудовы. Найбольш канцэнтравана магічныя прыёмы (лераважна прадукавальнага і засцерагальнага характеру) у храме выкарыстоўваліся беларускімі сялянамі ў рамках каляндарнай, сямейнай абраднасці і ў сувязі з лекавальнымі, што павінна было забяспечыць жыццёвы дабрабыт (яго аднаўленне) для калектыву ці асобнага чалавека.