Псеўданім як фактар беларускай журналісцкай практыкі пачатку XX ст. (на матэрыяле перыядычных выданняў “Наша Доля" і “Наша Ніва”)

Abstract

У артыкуле дадзены сістэмны аналіз семантыкі, вобразнай структуры і функцыі псеўданімаў, якія выкарыстоўваліся ў беларускай журналісцкай практыцы пачатку XX cт. Вызначаецца сацыяльна-палітычная і сацыякультурная неабходнасць звароту да выдуманай анамастыкі, аналізуюцца як лінгвістычныя, так і экстралінгвістычныя фактары яе ўтварэння, роля ў сродках масавай інфармацыі. Характарызуюцца тэндэнцыі “псеўданіматварэння" ў кантэксце творчай практыкі аўтарскага актыву "Нашай Нівы", асаблівасці ўзнікнення псеўданімаў Янка Купала, Янка Журба, Алесь Гарун, Цішка Гартны, Цётка, Максім Крыніца, Максім Беларус, Карусь Каганец, Эдвард Буйло і інш. Праведзены аналіз дазваляе зрабіць выснову аб агульнай дэмакратычнай накіраванасці і гуманістычным пафасе газет “Наша Доля” і “Наша Ніва”.