Асноўныя тэндэнцыі ў дзейнасці грамадскіх аб’яднанняў нацыянальных супольнасцей Беларусі (1991–2004 гг.)

Abstract

У артыкуле разглядаюцца мэты і праграмныя накірункі развіцця грамадскіх аб’яднанняў нацыянальных супольнасцей Беларусі. На падставе аналізу статутаў і дзвйнасці вызначаны агупьныя тэндэнцыі і ропя нацыянальных супольнасцей ў беларускім грамадстве на працягу 1991-2004 гг. Пераважная бопыйасць грамадскіх аб’яднанняў займалася захаваннем нацыянальных традыцый і прапагандай сваёй культуры шляхам стварэння калектываў мастацкай самадзейнасці, правядзення канцэртаў конкурсаў, фестываляў выстаў і г.д. Бопьш за палову праводзілі працу па захаванні і прапагандзе помнікаў гісторыі і культуры свайго народа; ставілі сабе за мэту нацыянальнае адраджзнне іразвіццё культуры, каб захаваць самаатаясамленне і пазбегнуць асіміляцыі. Некаторыя абаранялі нацыянальныя і грамадзянскія правы, годнасць, аказвалі дабрачынную дапамогу; праводзілі асветніцкую дзвйнасць. Грамадскія аб’яднанні імкнуліся да стварэння сваіх нацыянальных цэнтраў, каардынацыі намаганняў у справе захавання нацыянальнага самаатаясамлення; займаліся навуковай, даследчыцкай і выдавецкай дзейнасцю. Найлепш палітычна і культурна арганізаваным было польскае, яўрэйскае, украінскае насельніцтва. Нацыянальныя супольнасці адыгрывалі даволі значную porno ў грамадска-палітычным і культурным жыцці Беларусі, фарміраванні грамадзянскай супольнасці.