Прыказкі-аналагі ў генетычна і арэальна далёкіх мовах (на матэрыяле беларускай і тувінскай моў)

Abstract

Артыкул прысвечаны вызначэнню і верыфікацыі магчымасці існавання ў прыказкавым фондзе беларускай мовы тыпалагічна значных падабенстваў (прыказкавых аналагаў) у параўнанні з прыказкамі тувінскай мовы, абумоўленых адсутнасцю моўнай роднасці і арэальнай блізкасці. Устаноўлена, што ў беларускім прыказкавым фондзе каля 100 прыказак маюць аналагі ў тувінскім прыказкавым фондзе. Наяўнасць значнай колькасці і разнастайнасці міжмоўных аналагаў беларускіх і тувінскіх прыказак указвае на тыпалагічную блізкасць прыказкавых фондаў дзвюх моў і дазваляе сцвярджаць, што агульнымі для розных моў могуць быць не толькі пэўныя элементы зместу і/або формы прыказак, але і прыказкі самі па сабе (як цэласныя знакі мовы і культуры).